Blyplek

Die huisie was jare lank onbewoon nadat sy eienaars die tydelike met die ewige verwissel het. Volgens tradisie en bygeloof voel geen lewende nasaat regtig gerus om saam met die voorvadergeeste te woon nie!
 Die dakrant buite
 het baksteenpatroontjies wat amper soos 'n kasteeltoringdak lyk. Die sewe vertrekke is nou inmekaar gepas soos 'n legkaart, sonder 'n gang. Die kombuis se linoneumvloer is gekraak en langs die venster staan 'n ou koolstoof wat dik gepak is met stof en spinnerakke. Daar is geen wasbakke of lopende water nie, ook geen badkamer nie. Die sementvloere is koel onder 'n mens se voete in die somerhitte. Met reenbuie stort die water deur die gaatjies in die sinkdak, dit veroorsaak 'n wilde geskarrel om al wat lee houer is te gryp en onder die lekplekke te sit.
 Nie naastenby al ons aardse besittings pas tussen die huisie se mure nie, maar dis tog 'n veilige skuilplek tussen die vreemde mense, die reen, die son , die wind en die wereld buite.
Ons hoef darem nie in die veld onder die sterre te slaap nie! Daar is altyd iets om voor dankbaar te wees!